بی شک اینترنت از ما آدم های مجازی ساخته، با احساسات مجازی و دوستی های مجازی تر...
پنجشنبه وقت سفارت گرفتم، قراره با ز بریم تهران، امیدوارم همه چی خوب پیش بره...
یک آن به سرم زد و به غیر از پیامای واتس آپ، مابقی پیام ها رو پاک کردم...فعلا ازین تصمیمم بسیار راضیم...تا ببینم آینده چی میشه.
گاهی خودم رو تو خونه ای تنها اونطرف دنیا تصور میکنم که صبح ها به سختی از تختخواب جدا میشه، حس غریبی بهم میده این تصور...گرچه همه ی این چند ماه عین این همین تصویر بود...اما با فاصله ی طولانی از خانواده...نمیدونم، بهتره فعلا بهش فکر نکنم.
باید برم پیش روانپزشک، تراپی لازمم بنظر خودم...
پ.ن:بزرگ شدم...نه؟ بزرگ و سخت...توی آغوش امنت ، آرومترینم...رهام نکن.
کی می دونه مرز حقیقت و مجاز کجاست؟
عشق منی و عشق را صورت شکل کِی بود؟
اینکه به صورتی شدی این به مجاز می کنی
کی می دونه حقیقت چیه؟کی می‌دونه مجاز چیه؟ هوم...
اشتباه فکر می کنید - ما مجازی نیستیم. به کاربردن اصطلاح فضای مجازی درباره شبکه های اجتماعی و اینترنت کاملا غلطه.
شاید مجازی نباشیم، اما حقیقی هم نیستیم...نه؟