ممکنه زندگی توی یکی از عمیق ترین چاله های خودش باشه...اما نمیشه عاشق لحظه های خوبش نشد که...مثلا میل بزنی به استاد آلمانیو با اینکه سعی کنی محکم بنظر بیای بگی رد شدم یکی از اسکالرشیپا رو...و از لحن ایمیلت بخونه خوب نیسی، جواب بده عزیزم من بازم برای هر اسکالرشیپ دیگه ای بخوای حمایتت میکنم، تا تهش حمایت منو داری، نگران نباش.
پ.ن: هر بار کمی مایل میشم به بریدن و از دست دادن انگیزه هام، انگار دست یکی پشت سرمه که اجازه نمیده بیفتم و بشکنم. شما خدای همه ی آدمهایی...اما خدای آدمهای دل شکسته بیشتر...
اون فقط خدای شماست، نه همه آدمها...
چطور غیرتتون اجازه میده معشوقتون رو با همه آدمها شریک بشید؟
امیدوارم به اندازه ای که این دو جمله حال منو خوب کرد، حالتون خوب باشه و خوبتر بشه هر لحظه به لحظه...ممنونم