دعوتم کرد به خانه ی گرم و صمیمیش...فرشته ی این شهره برام...در بدو ورود گفت برام گل آوردی؟ گفتم بلی...گفت منم میخواستم عذرخواهی کنم که تولدت یادم رفت...و کادوهای تولدمو داد....میون کادوهاش یه فرشته ی نگهبانه...قرار شد بذارمشش بالای سرم تا مواظبم باشه :)
وقت رفتن تشکر کردم ازش، برای محبتی که این ده ماه بی دریغ برام داشته...گفت میدونی مردم این شهر همیشه اخم دارنف اما تو هر بار صبح با لبخند در اتاقمو باز میکنی و سلام میکنی...غرق نور شدم با حرفش...
در مورد سوپروایزرم گفت که فاطمه "گ" خیلی با دانشجوهاش سخت گیرو محکم برخورد میکنه اما همیشه من پشت سر نظرشو در مورد بچه ها می پرسم...در مورد تو جمعه گفت که خیلی ایده های عالی ای داری و هر بار سوپرایزش میکنی....
نیمه شب زنگ زد...عصبانی بود شاید هم مست...من دراز کشیده بودم و چراغ ها خاموش بود، صورتم معلوم نبود، اولش سعی کردم توضیح بدم، اما از یه جای به بعد ساکت شدم و آروم و بی صدا با هر حرفش اشک ریختم...قرار بود برم ببینمش...قرار بود مرداد ببینمش...یه هفته زندگی...چی شد که به اینجا رسیدم؟...
بیام سر خاکت... وقتی مامان زیر سایه ی درخت بالای سرت داره کتاب دعا میخونه، سرمو بذارم روی پاش و کنارت چند وجب بالاتر دراز بکشم روی خاک و به آسمون آبی از پشت برگای درخت نگاه کنم....
پ.ن: که اگر بخشنده و مهربان نبودی....
چه خوب که یکی هست که همیشه مواظبتون باشه.
ای نسیم سحری خاک در یار بیار
که کند حافظ از او دیده دل نورانی
لعنت به این شهر اخموی بداخلاق. خوبه که چنین شهری، چون شمایی رو توی دل خودش جا داده تا یه مقداری عنق بودنش تعدیل بشه.
وی همیشه لبخند به لب داشت...البته که اخم وی رو یک شهر خندان نمیتونه تحمل کنه
کی وقت شنیدن میشه؟ میدونی چقدر وقته نگفتی از خودت؟ راستی اون چله ی زیارت عاشورا برای یه دوست...چی شد؟
سلام فاطمه جان.
برای چند خط اول خیلی خداروشکر
بقیه اش هم خیلی خوب میفهمم سوال "چی شد به اینجا رسیدم" چقدر درد داره.
امیدوارم توی این بالا و پایین زندگی امن و خوب باشی. مثل وقتایی که سرت روی پای مادره
سلام الهام جان...چه قشنگی تو...ممنونم برای دعاهای خیرت دختر....
و بزرگ میشیم با این سوال ها...با رسیدن به جواب هاشون...بالاخره بزرگ میشیم...