که حواسم نبود که دنیا با من است...

تنها توی آفیسم نشستم  و به تو از دور سلام گوش میدم...آرومم، این لحظه آرومم و این آرامش رو با هیچ چی عوض نمیکنم...

نشد بیام ببینمتون...دلم میخواست بیام سر بذارم به کاشی های آبی صحن و از دور نگاهتون کنم و شما بشنوینم...نشد که بیام، نشد...اما دیدم نشونه ها رو...

دعوام کرد...گفت حالت خوبه؟...گفت از وقتی رفتی ایران تا الان، یعنی حدود چهار ماه هیچ پیشرفتی نکردی، و این از فاطمه ای که اون اول دیدم بعیده...تو  خیلی کار کردی، انقد خوب کار کردی که بارها منو سوپرایز کردی...این روزا حالت خوبه فاطمه؟....یعنی باید میزدم زیر گریه؟....

علیرضای عزیز، یکی از همین شب ها که به هم ریخته بودم توی تلگرام پیام دادم...نمیدونم متوجه شدی یا نه، اما به هر حال قبل از اینکه پیامم رو ببینی، پاک کردمش، دلیل پاک کردن پیام رو شاید بعد ها گفتم، اما مهم اینه که دوستی من و تو خیلی قشنگه، حداقل برای من خیلی قشنگه...ممنونم برای بودنت توی زندگیم، ممنونم که اون روز که از کتابخونه ی جوادی شهر یزد مطلب نوشتم توی آبیگرام، پیام دادی بهم، ممنونم که این همه سال اجازه ندادی رشته ی دوستیمون از هم پاره بشه...تو از بهترین اتفاقای زندگیم تو این چند سال اخیری...شاید شاید شاید هیچوقت همدیگه رو نبینیم....مهم اما  دوستی عمیق بین من و توئه که محکم و قوی میکنه منو تو این زندگی...قدر خودتو خیلی خیلی بدون و خیلی خیلی مواظب خودت باش.

چرا همیشه توی پینوشت گذاشتم حرفامو؟

ضمیمه به قلب: من از همه خسته شدم....