حقیقت اینه تا وقتی درد نباشه، حضور حق چندان درک نمیشه،نوشتم تا بگم شما توی نزدیک ترین فاصله به قلب این دخترک حیران باش... ای آبی عظیم.
گاهی بیرون می زند...
از تمام زاویه ها،
از کنج های گرد و قائم،
از خطوط منحنی ومواج،
از لابلای ستون هایی در ردیف هم،
و حتی از خطوط تیز و ناخوشایند...
آنوقت است که دالان ها را سرپوشیده می کنم،
ورودی ها را فراخ،
پله ها را کوتاه،
آسمان را قاب می کنم با ردیفی از خشت،
حیاط را پر می کنم از سایه روشن،
رقص نور و آب را می چینم در بساط یک جای خلوت،
و طرح را تمام قد به انتظار می نشانم.
آری...گاهی که بیرون می زند عشق ....از جا به جای کاغذ
من می شوم یک سنگ از یک پیاده رو،
یک برگ از یک درخت
و شاید یک رنگ از یک دیوار.
پ.ن: روزگار دور...وه که چقدر آبی بودم.
از طرف پژوهشکده دانشکده بهم پیشنهاد همکاری شد و "میم" این ماجرا رو شنید، و چقدر گریه کرد از بابت اینکه مبادا پای اون مردک هم بیاد وسط، شاید برای همین ماجرا هم شده رد کنم این کار رو، دارم انگیزمو برای رفتن از دست میدم و این خیلی منو نگران میکنه، هر دو تا استادای آلمانی فعلا رو هوان، یه استاد دانمارکی هم گفته اول اسکالرشیپ پیدا کن بعد حرف میزنیم...یه نما رو هم باید طراحی کنم که البته ایرادات پلانیشم بسیاره...
یه عالمه کار نکرده و یه عالمه تر انرژی نداشته...خدایا خودت کمک کن.
برای بار هزارم بلند شدن رسم او شده بود.
بله...همچین فاطمه ای هستم من. دوباره قوی و محکم بلند میشم و هزار باره دست راستم رو روی قلبم میذارم و میگم: توکلت علی الحی الذی لا یموت....